jadzia
Forumowicz
Dołączył: 02 Lut 2009
Posty: 237
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: krawcowa
|
 Wysłany: Sob 13:36, 07 Lis 2009 Temat postu: fantastyka |
 |
|
Niepojęta scena.
Wir twarzy tysiąca, milionów sytuacji
Prozaicznych marzeń wśród odczuć najdzikszych
Setki wniosków bez żadnej kontemplacji
Człowieka zagubionego, który pojawiwszy
Się w końcu na sceny strasznej powierzchni
Mętnego, zatrutego gniewem jeziora
Bez ludzkich zabaw nakryć wierzchnich
Krzyczeć zaczął nie gorzej, niż najgorsza zmora.
W dźwięku pojawiające się obrazy
Przeraziły nawet drzewa i kamienie
Przeżegnały się omszałe głazy
Klisza życia jako ciągłe cierpienie.
Choć krzyk niezdrowy wyraża piekielny gniew
Zostawiając na drodze spalenizny woń
To wycie to, niczym upiorny zew
W istocie wpada w tęsknoty głęboką toń.
Choć przerażone krzykiem uciekają zwierzęta
I drzewa ze strachu zrzucają okrycia
To jeden szaleniec, jak w pułapce przynęta
Samotnie idzie w stronę tragicznego wycia.
Czy omamia ta melodia złowroga
Czy może zmysły opuściły tego męża?
Niemożliwe, by w tym szaleństwie była metoda
To gorsze niż próba pocałowania węża.
Syjamscy bracia niebiescy zaprzestali ruchu po sklepieniu
Wiatr z deszczem oniemieli, w scenę zapatrzeni
Majestatycznym krokiem w jakimś transie, uniesieniu
Podszedł mąż do jeziora, serca tragicznej scenerii.
Kręgosłup aż skrzypi, gdy człowiek unosi głowę
I ciszę rozrywa przerażony krzyk w amoku
Braci niebieskich, drzew i zwierząt, jak w zmowie
Czarno-biała twarz i oczy puste gaszą barwy wokół.
Wstaje i jak ten upiór sunie przez jezioro
Czy to obłędny strach każe idiocie stać w miejscu?
Zamknięte publiki oczy zdają się krzyczeć 'rób to szybko, zmoro!'
I wrzask rozbrzmiewa na nowo, gasząc nadzieje w sercu...
Nagle mąż odważny jak dziecko się rozpłakuje
Ujrzał brak jakiejkolwiek nadziei cienia
Lecz co to? Zmora miast iść się zatrzymuje
A straszliwy wrzask także w łkanie się zmienia
Niemożliwe jest objąć to wszystko rozumem
Oszołomieni widzowie oczom nie dowierzają
Gdy szaleniec zmorę ciepło obejmuje
I oboje w oślepiającym blasku...
Znikają.
|
|
