minoka1
Forumowicz
Dołączył: 19 Lip 2008
Posty: 286
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Rybnik
|
 Wysłany: Nie 23:01, 26 Paź 2008 Temat postu: Miłość przez łzy |
 |
|
Gdyby tylko mógł uciekłby na koniec świata. Niestety świat Pawełka ograniczał się do tych kilku ścian oraz podwórka na którym popołudniami bawił się z kolegami. Oczywiście tylko wtedy gdy była ładna pogoda, bo inaczej mama kazywała mu ubrać ten okropny różowy szalik, którego tak nieznosił. Jedyne co mógł teraz zrobić to usiąść w kącie zatkać uszy, zamknąć oczy i starać się nie słyszeć kłócących się rodziców. Zawsze robił tak by myśleli, że nie słyszał tego co sobie wtedy mówili. Myślał wtedy najczęściej o Czarusiu, psie swojej babci. Często jeździli tam na wakacje, gdzie Pawełek spędzał całe godziny poszukując przygód, to w lesie podczas wypraw na grzyby z dziadkiem, to na plaży z rodzicami, lub właśnie z Czarusiem. To był jego największy przyjaciel. Byli wtedy tak szczęśliwi. Stary zegar swoim cykaniem powoli odmierzał sekundy, z których każda trwała wiecznie. Wiatr wył za oknem i tylko on zagłuszał cisze, która pozostała po kłótni. Ciszę, która była tysiąc razy gorsza niż najgorsze słowa jakie mogli sobie powiedzieć. Powolutku otworzył zaciśnięte oczy i spojrzał w stronę drzwi. Chyba mama zapomniała zamknąć je na klucz bo delikatnie drgały pod wpływem wiatru. Wstał i najciszej jak mógł nacisnął klamkę. Nie mógł dłużej patrzeć na skłóconych rodziców, musiał uciekać, nie ważne gdzie nie ważne jak byle jak najszybciej, teraz, już. Zamknął drzwi o wiele za głośno niż chciał ale chyba nikt się nie zorientował. Przebierając małymi nóżkami prędko zbiegł po schodach i w kilka sekund był już na parterze. Stanął przed wielkimi drzwiami do jego bloku, to była ostatnia przeszkoda. W głowie dziesięciolatka toczyła się wojna. Jeszcze mógł się wycofać, wrócić, a rodzice nawet nie zauważą, że go nie było, ale nie, nie tym razem. Już miał wracać gdy do budynku wszedł pan Kotas sąsiad z naprzeciwka. Decyzja zapadła momentalnie.
-Cześć Paweł. Jak się masz?- zapytał jak zwykle sąsiad, lecz on nie słuchał. Prześlizgną się przez na wpół otwarte drzwi i zatrzymał się na chodniku. Uszedł kilka kroków wzdłuż jezdni i zatrzymał się.
- Może już nigdy nie zobaczę mamy ani taty- pomyślał.
Odwrócił się by ostatni raz spojrzeć na swój dom. W jego pokoju wciąż paliło się światło, chyba nikt nie zauważył jego nieobecności. Zrobił kilka kroków w tył w celu uzyskania lepszej perspektywy, nie zauważając, że wszedł na jezdnię. Pisk opon, błysk świateł, nawet nie zdążył krzyknąć nim w jego głowie zapadła cisza.
Bolała go każda cząsteczka jego drobnego ciała. Gdy otworzył oczy zobaczył jakąś panią w białym kitlu pochylającą się nad nim. Przestraszył się bo nigdy w życiu jej nie widział.
- Nie bój się. -powiedziała kobieta najcieplej jak tylko mogła po czym odwróciła głowę zwracając się do kogoś innego.
-Obudził się.
Usłyszał kilka szybkich kroków, powoli odwrócił głowę i zobaczył rodziców.
- Wszystko będzie dobrze- powiedziała mama uśmiechając się do niego przytulając się do ramienia ojca. Uśmiechną się do niej i zobaczył łzę spływającą po jej policzku i wiedział, że płacze ze szczęścia. Łza zatrzymała się na moment i wtedy zobaczył, że policzek matki jest siny i spuchnięty. Odwrócił głowę by nie widzieli, jak zaciska oczy by nie płakać.
Maverick
|
|
