 |
 |
Forum zwiazane z depresją
wsparcie w depresji
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
code_inka
Gość
|
 Wysłany: Pią 21:19, 12 Paź 2007 Temat postu: zamknięte oczy duszy |
 |
|
Obrazy przeszłości przesuwają się pod zamkniętymi powiekami, a w uszach dziecięcy głosik zadający pytanie...
- Kim chcesz zostać, jak już będziesz dorosła?
Mała dziewczynka, do której skierowane było to pytanie odłożyła na chwilkę swoją lalkę. Podniosła nieziemsko błękitne oczy w stronę nieba. Powiał wiatr i odgarnął z jej twarzy kosmyk kasztanowych włosów, który wysunął się z jednego z dwóch misternie zaplecionych francuskich warkoczyków. Dziewczynkę uczesała jej mama, która z wielką miłością wplotła w jej włosy wstążeczki w kolorze oczu dziewczynki.
- Hmm... - zamyśliła się pięciolatka. - Będę pomagać ludziom - odrzekła z powagą i zapytała - A Ty?
- Będę malarką, piosenkarką, albo modelką...
Dziecięce głosy umilkły, a sen porwał świadomość w swe objęcia.
Na firmamencie granatowego, nocnego nieba srebrzyły się niczym diamenty w wyłożonym atłasem pudełeczku gwiazdy, a powietrze po burzy było tak czyste i świeże, jak nigdy wcześniej. Wziął głęboki oddech i wsłuchał się w niczym niezmąconą ciszę wieczoru. Tak spokojna noc, aż niewiarygodne, że tej nocy umrze ktoś wyjątkowy. Wyglądał prawie jak normalny człowiek, no może poza ubraniem, które było śnieżnobiałe, ale poza tym niczym się nie wyróżniał. Czy lubił swoją pracę? Pomagał ludziom, dawał ulgę w cierpieniu, pozwalał im umrzeć trzymając za rękę, ale dziś nie chciał odbierać życia tej dziewczynie. Coś mu mówiło, że to tak, jakby niebu zabrać jedną z jego najpiękniejszych gwiazd.
Wziął głęboki oddech i jeszcze raz rozejrzał się po uśpionej okolicy małych, przytulnych domków. Osiedle willowe. Popatrzył w stronę okien, w których paliło się światło, zawsze się paliło. Do niedawna mógł też ujrzeć odblask włączonego laptopa, ale nie dziś.
- Już nie ma siły - powiedział sam do siebie - a szkoda.
Wiedział, że dziewczyna pomaga ludziom i pisze przejmujące wiersze. To, co ją bolało najbardziej, to niczym nieutulona samotność. Potrząsnął głową, bo nie chciał o tym myśleć, to przecież tylko kolejne zadanie.
Przeskoczył przez płot i podszedł do okna, wdrapał się na zewnętrzny parapet i wskoczył do środka. Rozejrzał się po pokoju: ciemnozielone ściany i dodatki w kolorowe paski, jasne meble. Na środku pokoju łóżko, a w nim Ona. Nic w tym pokoju nie wskazywało na bezbrzeżny smutek właścicielki, no może poza czarną satynową pościelą na łóżku. A jednak ona miała w sobie ogromny smutek i jeszcze więcej samotności. Teraz spała przy zapalonym świetle, bo bała się ciemności. Nad łóżkiem wisiał ogromny obraz anioła, tak jesteś aniołem pomyślał, a obok wisiały zdjęcia zrobione jakieś pół roku wcześniej. Przedstawiały ją w różnych sytuacjach. Ależ różniła się od tej istotki, która spoczywała w łóżku. Kiedyś była uśmiechnięta, może trochę zamyślona, zdrowa i wesoła, a dziś patrzył na malutką, wychudłą istotkę o zapadniętych policzkach i podkrążonych oczach. Te oczy, wiedział, że kiedyś były prawdziwie błękitne, lecz dziś zmieniły barwę na szmaragdowozieloną.
Powoli wracała jej świadomość, ktoś był w jej pokoju. Przestraszona podniosła zmęczone powieki i ujrzała mężczyznę. Chciała zapytać go, co on robi w jej pokoju, ale nie miała siły zadać pytania, więc tylko patrzyła na niego, a on na nią.
- Pomogę ci - powiedział.
Podszedł do niej i złapał za rękę, jej dłonie był niesamowicie ciepłe, a ona uśmiechnęła się blado do niego. Nie chcę cię zabijać - pomyślał, a ona patrzyła na niego tak ufnym wzrokiem, że niemal poczuł fizyczny ból więc odwrócił wzrok.
- Pomogę ci - powtórzył.
- A więc pomóż - cichutko poprosiła.
Drżącą dłoń przyłożył do jej skroni i z cichym westchnieniem zamknął oczy jej duszy, a później gorzko zapłakał.
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
|
|
|
